Vraag: hoe krijg je 30 muzikanten in een kleedkamer ter grootte van een gemiddelde badkamer? Nou gewoon, deur open 30 muzikanten erin en de deur weer dicht. En hoe kleed je je dan om? Nou, heel voorzichtig dus.
Verder, we bleken als vijfde te moeten spelen van de zeven deelnemers in de B-groep, mooier is als tweede of derde dan is met wat meer rust in het lijf te luisteren naar onze collega brassbands. Wachten valt tegen als amateur. Na twee bands aangehoord te hebben toch maar de zaal uit en de toeter uitgepakt net als de meeste mbg-ers. Even proberen of een kritische noot wel meteen aanspreekt, shit. Straks natuurlijk gaat hij wel goed. Inspelen dan maar.
Koraaltjes lopen lekker, even ruiken aan de werken, gaat ook goed dus; we gaan ervoor.
Dan weer een halfuur wachten. Het voetbal op tv leidt even af maar niet teveel natuurlijk, we moeten scherp blijven. Even demper proberen, wat maakt dat kreng toch een lawaai bij het indoen, maar even likken dus, veel beter. Op naar het toneel waar enkele streng geselecteerde leden (stressbestendig, sterk, lenig, sterke sprinters), klaar staan om het slagwerk in no time klaar te zetten want we moeten binnen het half uur blijven. Rots in de branding Rieks heeft een briljant idee, laat de aankondiging doen voor het klaarzetten, scheelt weer kostbare tijd. Opvallend was dat naarmate de dag vorderde de aankondigingen steeds korter werden, totdat tegen het einde de speaker niet verder kwam dan het in een noodgang oplezen van titels en componisten, zo hoort het. Het klaarzetten ging als een soepel geoliede machine. De opkomst was als geoefend, de glimlach van een schoonzwemster, de soepele krachtige tred van een vastberaden muzikant met een vast omlijnt doel. Zitten en spelen.
Shine as the light ons concoursnummer als eerste ging lekker afgezien van een paar kiksen her en der (lees mijnerzijds). Al is het op het toneel moeilijk te beoordelen of je als band goed zit te spelen omdat je voornamelijk jezelf hoort toeteren. Door met Garivari waar onze topper Steven een goede solo heeft gespeeld zelfs de hoge D kwam er zonder haperen uit. Goed dus.
De begeleiding ook niet makkelijk qua samenspel, lukte aardig denk ik. De volgende repetitie horen we wel hoe het echt ging van Rieks.
Dan de Dream een schitterend stuk filmmuziek gearrangeerd door Rieks, andere bands: aanschaffen maar. Beginnen met demper het klere geluid van de demper bij het indoen is weer terug dan maar even en plein public de kurkjes bevochtigen (smaken niet echt lekker) in wat rusten en hopen dat bij de volgende wissel tijdens een zeer gevoelig piano gedeelte het skrieken achterwege zal blijven, gelukt dus.
Dan de uitsmijter: sospan fach. Mooi begin met een mooie alt(iste). Dan full power los. Wachten op lastige inzetten die nog nooit echt goed gingen , nu dus ook niet. Maar gewoon blijven kijken alsof dit de normaalste zaak van de wereld is en verder maar weer. Lastige loopjes, gaan goed, mooi. Dan het zingen (lees hier scoren we vast punten) ging ook goed. Het tutti slot konden we volgens mij op repetities veel luider maar goed. Loopje op het eind ging goed. Staan en wegwezen wat de klok tikt door, slagwerk weg van het toneel en een blik op de klok: precies 30 minuten , yes. We hebben het gered.
De uitslag: we worden vierde, toch even balen, je gaat voor de hoofdprijs niet waar. We halen 174 punten met twee juryleden, wat wil zeggen 87 punten gemiddeld. Op een concours waren we dus weer gepromoveerd! In een juryrapport stond een mooie opmerking over ons: in een vrije vertaling: in de band is een ontwikkeling te horen die veel beloofd voor de toekomst. Het jurylid die we nog even spraken voegde hieraan toe: Hard werken jongens. Dat zullen we dus maar doen.
